Tot voor kort werd aangenomen dat Nederlanders zich niet hadden bewogen op het terrein van fantastische vertelling. De overschrijding van de grenzen van de levende werkelijkheid, het ambivalente spel met de dood en het huiveringwekkend onbestaanbare was in dit domineesland taboe.

'Ijsselijke lectuur' werd in de 19de eeuw dan ook over het algemeen stuitend gevonden. De officiële kritiek schreef dat vooral de vrouwelijke lezers. de 'tedere sexe', tegen dergelijke wreedheden beschermd dienden te worden. Maar het bloed der verbeelding kruipt waar het niet gaan kan.