Uit teksten over het Onzegbare spreekt een wonderlijke taal. Alle uitspraken worden weer teruggenomen. In de meerstemmigheid van bevestigen en ontkennen die dan overblijft, klinkt iets door van wat zich op een andere manier niet laat zeggen: 'oogverblindende duisternis', weerloze almacht', 'welluidende stilte'.
Voorbeelden uit heel verschillende tijdperken en culturen laten zien hoe dit sprakeloos worden telkens de ruimte opent voor 'een credo van weinig woorden, te midden van heel veel stilte'.
'Wat buiten de grenzen van het zegbare ligt, toont zich in de mislukkende pogingen om het te verwoorden', zegt Wittgenstein. Het aanlopen tegen de grenzen, de innerlijke tegenstrijdigheden en ontkenningen, hebben zin. 'De beeldhouwer maakt het beeld niet. Hij hakt weg wat het verbergt'.