Recht en praktijk CR3 - Contracteren door intermediairs in de muziekindustrie

De overheid heeft zich sinds de jaren ’90 van de vorige eeuw steeds meer teruggetrokken als financier en organisator van de kunstensector. Dat heeft onder andere tot gevolg gehad dat musici en andere kunstenaars in het kader van hun beroepspraktijk steeds actiever de markt benaderen en als gevolg daarvan ook steeds vaker zelf contracteren. Uit het onderzoek dat in dit werk is beschreven, is onder meer gebleken dat ongeveer 80% van de opdrachten die de musici uitvoeren wordt verkregen via tussenpersonen zoals impresario’s en artiestenbureaus.
De overeenkomsten die partijen daartoe sluiten hebben mede tot doel het verkrijgen van rechtszekerheid. Het is evident dat op het moment dat twee partijen daarbij via of door middel van een intermediair met elkaar contracteren, er drie-partijenverhoudingen ontstaan die juridisch gezien niet of nauwelijks te kenmerken zijn als samenstel van symmetrische of synallagmatische (tweezijdige, wederzijds bindende) overeenkomsten. Indien een organisator van een muziekevenement, een intermediair en een musicus met elkaar contracteren ontstaan contractencomplexen die beeldend kunnen worden voorgesteld door een driehoek. Om vast te kunnen stellen welke rechten en plichten uit de verschillende overeenkomsten hieruit voor alle betrokken partijen voortvloeien, zal het contractencomplex moeten worden ontleed langs de benen van de driehoek die door bilaterale overeenkomsten zijn ingevuld. Dat levert een diffuus beeld op omdat één van de benen van de driehoek vaak niet of onvoldoende daardoor is ingevuld. Deze dissertatie geeft in het eerste deel een beeld van de wijzen waarop de contractencomplexen in de muziek- en entertainmentindustrie zijn opgebouwd. In het tweede deel wordt ingegaan op de wijzen waarop de leemten die in deze contractencomplexen blijken te bestaan, nader rechtens kunnen worden ingevuld.