"Bloemlezingen deugen niet", zegt samensteller Aad Nuis in zijn inleiding. "Net als geheel verzorgde groepsreizen zijn het surrogaten, die de aandacht dreigen af te leiden van een onvervangbaar genoegen: de zwerftocht op eigen houtje. De enige rechtvaardiging schuilt in het feit, dat er kennismakingen uit voort kunnen komen."
Met dat doel voor ogen begon Aad Nuis aan zijn reis door de Nederlandse verhalen, die sinds ongeveer 1970 verschenen zijn.
Het resultaat is een negentiental verhalen, waarin veelal de onwrikbare tragiek van het alledaags bestaan beschreven wordt. De toon varieert van onderkoelde ironie tot slapstick, het humoristische element ontbreekt nooit, maar het is altijd galgehumor.

"Korte verhalen uit de jaren zeventig" is een bundel ironisch realisme vol absurde heroïek op huiskamersterkte, die een boeiend beeld geeft van de literatuur van een klein land, waarin een generatie van vrede en onpersoonlijke welvaart de verbeelding meer heeft gericht op het onaanzienlijke, tijdloze kleine ongeluk dan op de grote schokken en verschuivingen van het maatschappelijk gebeuren.