Sinds Tuur, zestien, boeken over Japan leest, gebeuren er vreemde dingen. Om te beginnen weet hij niet eens waar hij is. Alles is wit. En hij heeft nog zoveel te doen. Zoals zijn zus Olivia redden van het vuile spel, de klootzak vermorzelen, de bitch in de ogen kijken en zijn moeder lik op stuk geven. In het ziekenhuisbed hoort hij Olivia praten. Dat is geruststellend. Zijn moeder is er ook, dat is niet geruststellend. Hij moet alert blijven en focussen op de handen. Misschien komt zijn ikigai dan vanzelf.