Het fort van Breendonk werd als gevangenis en doorgangskamp gebruikt door de Duitse politiediensten, de Sipo-SD. De levensomstandigheden die er heersten, zijn vergelijkbaar met die van de concentratiekampen. De gevangenen werden uitgehongerd, afgebeuld, vernederd, mishandeld en gefolterd. Bijna 280 gevangenen bezweken onder het onmenselijke regime of werden terechtgesteld. Duitse en Vlaamse SS'ers moesten daarbij niet onderdoen voor elkaar. Ook bepaalde medegevangenen maakten zich schuldig aan moord, doodslag, slagen en verwondingen.

Beulen van Breendonk doet verslag van deze misdaden en van het proces van Mechelen. Daar stonden de Belgen onder hen in 1946 terecht voor de gruwelen die ze gepleegd hadden in het fort. De militaire rechtbank sprak bijzonder zware straffen uit tegen de 23 beklaagden van wie zestien de doodstraf kregen. Een vergelijking met het kamp van Amersfoort laat zien dat de omstandigheden er even erg waren als in Breendonk, maar dat de verantwoordelijken na de oorlog minder zwaar aangepakt werden. Tot slot behandelt het boek de fundamentele vraag hoe iemand beul wordt.

Het boek werd geschreven door een team van vijf historici, dr. emeritus Mark Van den Wijngaert (auteur van meerdere boeken over het Belgische koningshuis en de Belgische geschiedenis en veelgevraagd commentator bij koninklijke gebeurtenissen), Patrick Nefors (auteur van Breendonk), Olivier Van der Wilt, Tine Jorissen en Dimitri Roden (alle drie verbonden aan het Fort van Breendonk).