Waarom we verslaafd zijn aan sigaretten, drank, drugs, werk... Ons gedrag wordt onbewust bepaald door patronen die overgeleverd worden van moeder op kind. Het is allemaal herinnering en herhaling van wat we aangeleerd hebben. We hebben zo de leuke dingen geïmiteerd, maar ook de verbittering, pijn of angsten. Moeders kunnen op die manier mensen maken of kraken. Als mensen op latere leeftijd depressief worden, is dat vaak een herhaling van en een herinnering aan hun depressie als kind of zelfs als baby, doordat ze verlaten of genegeerd, niet begrepen of niet gewaardeerd werden. Als de basale liefde tussen moeder en kind niet aan-wezig was, zal het kind - ook als volwassene - met een onstilbare honger blijven zitten. Verslavingen zijn pogingen om het oude zeer te verzachten. We werken, roken, drinken, kopen, gokken, eten, snoepen om 'onszelf iets te gunnen'. Maar verslavingen zijn niet het probleem, wél het prille gemis aan warmte, tederheid, bevestiging en waardering. Verslavingen kunnen dan ook niet 'behandeld' worden, althans niet zonder de liefde erbij te betrekken. Onze samenleving produceert steeds meer verslaafden omdat er alsmaar minder plaats is voor liefde en empathie. Zelfzucht, berekening en koude wetenschappelijke opvattingen regeren ons bestaan. We zullen dus nog meer hongerige, depressieve mensen krijgen in de toekomst. Moeders kunnen de volgende generatie beschermen. Zij kunnen leven en liefde geven en zo verslavingen en depressies aan de wortel bestrijden. Als ze die moeilijke, maar dankbare taak willen opnemen, tenminste.