Van binnen weent mijn hart gaat over de joodse gemeenschap in Antwerpen, en dan vooral over het vreselijke lot dat de Antwerpse joden trof in de Tweede Wereldoorlog. De auteurs beogen in hun zeer toegankelijke tekst niet allerlei nieuwe bronnen te ontsluiten of nieuwe theses naar voren te schuiven, het is hen er veeleer om te doen een coherent en historisch correct beeld te schetsen van de lotgevallen van deze bevolkingsgroep.

Lange tijd werd de shoah in Antwerpen vooral herdacht in de beslotenheid van de joodse gemeenschap. Sinds een jaar of tien is het relatieve stilzwijgen doorbroken.

Het tweede deel van Van binnen weent mijn hart bestaat uit tien interviews met Antwerpse getuigen. In hun verhalen ligt het accent op de individuele beleving van het antisemitisme en de jodenvervolging in Antwerpen, dus vóór de eigenlijke deportatie. De schijnwerper is daarom minder op de gruwel in de kampen zelf gericht, omdat juist dit aspect het best bekend is.

De auteurs van dit boek zijn actief in de Sint-Egidiusgemeenschap, die jaarlijks in samenwerking met de joodse gemeenschap een fakkeltocht organiseert ter herdenking van de joodse en de andere slachtoffers van de nazi-vervolgingen. Zij willen niet vergeten en belichamen aldus de uitspraak van Elie Wiesel: ‘Wie luistert naar een getuige, wordt zelf een getuige.’