Tranen die in de havermout vallen, saucijzenbroodjes die uit treinraampjes vallen, een hond die ligt te snikken in zijn mand, schoenen die knellen, meisjes die het op een verschrikt lopen zetten als je ze aanspreekt: het leven in de gedichten van Lévi Weemoedt is zo treurig dat je er weer vrolijk van wordt.