Stel je voor. Je heet Goos Guts, je bent doodnormaal en je
woont in het saaiste dorp van de wereld. Op een dag loop je je
slaapkamer binnen, je ruikt iets vies, kijkt rond, en je ziet ineens
een mummie in je bed. Wat doe je dan? Ja, je schrikt
je een ongeluk, natuurlijk. En dan doe je je ogen dicht, je telt
tot tien en dan is hij weer weg.
Maar stel je nou eens voor, hè, dat die mummie daar na die
tien tellen nog steeds ligt… En na twintig tellen ook… !
Wat doe je dan?
Goos pakte het pincet uit de verbandtrommel en zijn vader pakte
het laatste strookje ermee vast. ‘Oké, daar gaan we,’ zei hij.
‘Misschien valt het mee.’ Toen tilde Klaas het laatste flapje op.
Het viel niet mee. Ze schrokken zich zelfs het apezuur.
‘Plofzak Drollemans, die krijgt later nooit verkering,’ fluisterde
Klaas.
‘Ontzettend,’ griezelde Goos.