Pali, de vader van Mariska en Istvan is in Hongarije geboren. Op een dag leest hij hen een brief voor van zijn jeugdvriend Sandor Bertalan. Sandor is onderwijzer in het Hongaarse gedeelte van Roemenië. Het dorp waarin hij woont heeft geen riolering en geen waterleiding. Het dak van zijn school lekt en in de winter zitten de kinderen met hun jas aan in de klas. Sandor heeft geen potloden en schriften en de boeken waaruit hij les geeft zijn verouderd. Mariska schrijft er een stukje over in de schoolkrant. Binnen een paar weken verandert de schoolkantine in een opslagplaats met dozen vol sokken, schoenen, zomer- en winterkleding. Mariska en Istvan gaan met hun vaderen de geschiedenisleraar mee om alles naar Roemenië te brengen. Ze logeren onder primitieve omstandigheden bij Sandor en zijn vrouw Anna. De mensen in het dorp zijn hartelijk en gastvrij, maar Mariska en Istvan voelen dat er iets wroet. Op een avond luiden de kerkklokken. Er wordt gegild en geschreeuwd en kinderen huilen. Mannen met beroete gezichten, bewapend met messen en bijlen, verlaten de zigeunerwijk...