Tibetaanse geneeskunst; de Boeddhistische geneeswijze

Tibetaanse geneeskunst is een traditionele geneeswijze die voor de samenstelling van medicijnen uitsluitend natuurlijke materialen gebruikt (kruiden, mineralen, edelstenen, metalen, enzovoort). Ze kent een holistische benadering, waarbij de symptomen van een ziekte zowel op lichamelijk als op emotioneel niveau worden aangepakt. Boeddhistische genezing is nauw verbonden met boeddhistische filosofie. Vanaf de 7de-8ste eeuw, toen de geneeskunst in Tibet werd geïntroduceerd, waren de dalai lama’s, sinds het einde van de l7de eeuw Tibets geestelijke en wereldlijke leiders, vrijgevige beschermheren van de studie en verbreiding van de medische wetenschap. Aanvankelijk werden alleen monniken ingewijd in de geneeskunst. Later kwamen er families waarbinnen het beroep van arts werd overgeërfd, en uiteindelijk werd de geneeskunst een voorziening voor de gemeenschap. Tegenwoordig wordt ze beoefend door slechts een handjevol bevoegde amchi’s (artsen), en het gevaar bestaat dat deze waardevolle geneeswijze voor altijd verloren gaat.