Een bespiegeling van de artistieke en intellectuele ontwikkelingen in de 17e eeuw.
Rembrandt Harmensz van Rijn (1606-1669) was een van de meest complexe en veelzijdige kunstenaars van de 17e eeuw. De ontwikkelingen in Rembrandts loopbaan, van zijn beginperiode in Leiden tot zijn vroegere en latere fasen in Amsterdam, weerspiegelen de artistieke en intellectuele ontwikkelingen van de eeuw. Nadat hij met zijn studie in Leiden was gestopt, volgde de jonge Rembrandt twee jaar lang een opleiding tot kunstschilder en richtte daarna een eigen atelier op. Rembrandts Bijbelse voorstellingen, zoals De opstanding van Lazarus, zijn kenmerkend voor zijn Leidense periode, maar in diezelfde tijd werd ook de basis gelegd voor zijn portretten, mede gevoed door zijn intensieve onderzoek naar gelaatstrekken. Later, in Amsterdam, won hij met de perfectie van zijn gelijkenissen de gunst van talloze opdrachtgevers, al ging hij al snel voorbij aan hun verwachtingen. Rembrandt experimenteerde met presentatiewijzen en componeerde zijn portretten op dezelfde wijze als hij eerder zijn voorstellingen had opgebouwd. Het resultaat is bijvoorbeeld zichtbaar in het beroemde groepsportret De anatomische les van dr. Nicolaas Tulp uit 1632. In de laatste fase van Rembrandts werk, toen hij vanwege financiële problemen een teruggetrokken leven was gaan leiden, is het niet langer mogelijk om een verschil te zien tussen portretten en genreschilderijen.