Leo de vuurtorenwachter en Bruno, de man die de overweg bedient, krijgen steeds minder te doen. Ze vervelen zich en ruilen van baan. Ze voelen zich daarin niet thuis en daarom laten ze vuurtoren en spoorbomen van plaats wisselen. Uiteindelijk wonen ze bij elkaar in de vuurtoren-op-het-land. Het is onduidelijk wie de 'ik' is die het verhaal vertelt (wellicht de schrijver) en ook de verhuizingen over en weer dragen niet bij aan een goed begrip. De tekst is niet bedoeld om feitelijke informatie te geven over de beide beroepen. De illustraties zijn kleurrijk en levendig, waarbij de personages er wat oubollig uit zien. Het boekje is fraai uitgegeven met een levendige bladspiegel. Een simpel verhaaltje voor vaardige lezers van 8-9 jaar.