In 1913 viert Rusland met de nodige pracht en praal het driehonderjarige bestaan van de Romanov-dynastie. De keizerlijke familie treedt in de voetsporen van Michel Romanov, die door de Bojaren verkozen werd tot tsaar van het hele Russische Rijk. Van het Ipatiev-klooster in Kostroma, waar de eerste Romanov-tsaar verbleef, tot in Moskou: overal worden de tsaar, tsarina Alexandra Fjodorovna en hun vijf kinderen bejubeld.

De toewijding van de boerenbevolking sterkt de vorst nog in zijn geloof in een autocratie, de regeervorm die werd aangeprezen door zijn vader Alexander III. Maar Nicolas II mag zich dan wel autocraat noemen, dat is hij eigenlijk niet meer sinds hij moest toestemmen in de oprichting van de Doema na de Revolutie van 1905.

De wereldoorlog lokt in februari 1917 een nieuwe revolutie uit en die blijkt fataal te zijn voor de dynastie. De laatste tsaar en zijn gezin worden vermoord in de nacht van 16 juli 1918 in het Ipatiev-huis in Ekaterinburg.

De oude beelden van een verdwenen keizerrijk, zorgvuldig bewaard door Russische ballingen,schetsen een prachtig beeld van een geschiedenis die lange tijd verboden bleef.