Ukiyo-e (' Indrukken van de vlietende wereld') is een beweging in de Japanse kunst, die zich ontwikkeld heeft in het welvarende Edo-tijdperk (1615-1868). De meest karakteristieke uitingsvorm, de prent, is het resultaat van de samenwerking van een tekenaar, een graveur en een drukker. Technische vooruitgang maakte het mogelijk de prenten goedkoop te produceren. Ze hadden een wijde afzet en hadden meestal het dagelijks leven tot onderwerp, met bijzondere aandacht voor vrouwen, Kabuki acteurs en zelfs Sumo worstelaars. Later werd ook het landschap een geliefd onderwerp in de Ukiyo-e kunst. De grondlegger, Moronobu, maar ook kunstenaars als Shunsho, Utamaro, Hokusai en Hiroshige, zijn de beroemdste vertegenwoordigers van deze stroming.
In 1868 opende Japan zich voor het Westen. De meesterlijke techniek, de verfijning en de precisie van de lijnvoering veroverden onmiddelijk het Westen en inspireerden kunstenaar als de Impressionisten, Van Gogh en Klimt. Japan was een van de grote fascinaties van die periode in de Europese kunstgeschiedenis.
In hun analyses laten Dora Amsden en Woldemar von Seidlitz de enorme invloed van deze kunstvorm op de hele Westerse kunstwereld goed uitkomen. De schitterende prenten die niet alleen een beeld geven van de evolutie van het ideaal van vrouwelijke schoonheid, maar ook van de veranderende rol van de goden of van de groeiende betekenis van het landschap, zijn een onschatbare bron van kennis van een samenleving die sinds lang tot het verleden behoort.