Hij kwam uit de lucht vallen, verhuisde in zijn vijfjarig bestaan van het ene naar het andere nieuwe gebouw en kostte een wethouder de kop. Er vinden prachtige exposities plaats die landelijk mooie recensies krijgen, maar de bezoekersaantallen blijven achter bij de verwachtingen. Kunsthal KAdE in Amersfoort vierde zijn eerste lustrum ongetwijfeld met gemengde gevoelens en duikt nu weer op in nieuwe discussies over musea en beeldende kunst in de vijftiende stad van Nederland.
Twee keer heeft KAdE, buiten zijn eigen schuld, een valse start gemaakt. Twee keer is de kunsthal door het gemeentebestuur ingezet als smeermiddel voor andere ambities. Terwijl het Armando Museum met pek en veren de stad werd uitgejaagd, bleef KAdE fier overeind, ook toen de gemeentelijke schadepost bleek gestegen tot 10,5 miljoen euro. Anno 2018 lijkt de kunsthal ingezet te worden als wisselgeld voor een nieuwe ambitie: een megamuseum aan de Eem dat alle andere musea in de stad overbodig moet maken. Gaat dit leiden tot een derde valse start waarna er nog meer gebouwen leegstaan in plaats van inhoud te geven aan hun culturele bestemming?

Journalist Miro Lucassen (1961, dagbladverslaggever, redacteur en tekstschrijver) dook op verzoek van de stichting Regionaal Spitwerk diep in de verbazingwekkende historie van kunsthal KAdE en het Amersfoortse cultuurbeleid. In deze heruitgave als e-boek zijn de ontwikkelingen toegevoegd sinds 2015, het verschijningsjaar van de oorspronkelijke editie.
Lucassens verhaal over improviserende wethouders, onoplettende raadsleden, bluffende ambtenaren, eigengereide cultuurbobo’s en botsende ego’s leest als een spannende thriller over gestuntel met gemeenschapsgeld dat in Nederlandse gemeenten meestal verborgen blijft.