Sterven moet je leren, zegt Nietzsche. Dan weet je ook wanneer het juiste tijdstip gekomen is.

Bij de 77-jarige Elsie de Vries neemt het verlangen naar de dood toe. ‘Ik heb het leven nog weinig te bieden en omgekeerd heeft het leven mij niet veel meer te geven.’ Naast pogingen zich ‘the art of aging’ eigen te maken verkent ze de mogelijkheden om in eigen regie te sterven. De paar resterende vrienden en vooral het enig overgebleven familielid Thomas confronteren haar met zichzelf en haar opvattingen. De wens om op een ‘goede’ manier afscheid te nemen vraagt van haar het geleefde leven nog eenmaal te onderzoeken om in het reine te komen met het verleden. Dan blijkt het beeld te wankelen dat ze in de loop van de jaren van zichzelf heeft opgebouwd.

Slotakte is een intieme roman over fundamentele levensvragen: oud zijn, vriendschap, liefde en de dood. Het verhaal over het laatste levensjaar van Elsie de Vries is lichtvoetig geschreven en volgt haar gedachten en overwegingen om uiteindelijk op een 'goede' manier afscheid te kunnen nemen van het leven. Observaties en overpeinzingen vanuit een veranderend perspectief en met een haperend geheugen schetsen het verstrijken van de tijd. Ze laten het proces zien van iemand die toegroeit naar een zelfgekozen dood omdat het leven ‘volleefd’ is.