Ik studeerde geschiedenis, terwijl ik dat niet wilde. Ik liep hard, terwijl ik niet van sporten hield. Ik was ongeloofwaardig. Ik maakte geen schijn van kans om bij Janet te komen douchen. Verdwaasd vroeg ik mij af hoelang ik dit zou volhouden en wat ik hier deed. Zelfs Philip Marlowe gaf mij geen alibi.

De laatste kans zag het licht in de vorige eeuw. Geïnspireerd door Nescio schreef ik korte verhalen over de meisjes die ik niet kon krijgen. Natuurlijk met de stille hoop dat deze meisjes mijn verhalen zouden lezen en zo op andere gedachten gebracht werden. Helaas gebeurde dat nooit. Het zijn slechts verhalen gebleven, die terugkomen in mijn andere boeken, maar hier voor het eerst zijn toevertrouwd aan het papier. Puur en zonder schroom.