<

De regen valt kletterend neêr op stoffige wegen; op arme inlanders, die te vergeefs beproeven zich te beschutten met die meest primitieve aller parapluies, een pisangblad; op pikolpaarden, wier wankelende tred en droef neêrhangende kop getuigen, dat hún tenminste niet kracht naar kruis gegeven wordt; op dichte bladeren, ruischend en suizelend, alsof ze elkaar vertellen wilden hoe goed ze doen, die frissche dronk, dat koele bad.[8]

De regen, of eigenlijk nog meer de rukwind, die nu en dan den regen naar binnen slaat, heeft daar even de van Hoedts verjaagd uit de voorgalerij. Ze hadden zich juist verzameld om de theetafel en er moet bij het opbreken iets grappigs voorgevallen zijn; tenminste al de leden der familie lachen van harte en vooral de vrouw des huizes schijnt dolle pret te hebben in de aardigheid.>>