Daarop hoorde ik een laag gegrom.

Verre van te schrikken, aangezien ik de eigenaar van dat geluid kende, keek ik nauwelijks op om meneer Robert González tegen de deurpost te zien leunen, zijn handen in de zakken van zijn strakke broek.

Hij was het toonbeeld van lang en knap, hoewel hij niet helemaal zwart was... tenminste niet waar het eruitzag.