Amber van Driel beklom op 3 juni 2010 vijf keer de Alpe d'Huez. Ze hield een blog bij tijdens de voorbereiding naar dit evemement. Haar moeder Elly van Driel bundelde het en maakte er een fraai geheel van.

Bij de samentelling naar .epub is het helaas niet altijd correct gegaan. Dat komt door de enorme hoeveelheid foto's die er in zijn opgenomen.

De prijs is navenant. Slechts € 4,99 en van ieder verkocht exemplaar zal € 1 worden geschonken aan de eerstvolgende edite van de Ad6.

Voorwoord

Dat was me het jaartje wel. Terugkijkend op het afgelopen jaar was het een heel bewogen jaar voor je, met ups maar ook met heel veel downs.

Nadat je eerst met drie vriendinnen de TransAlp had gefietst, besloot je de lat nog hoger te leggen en ging je trainen om op 3 juni 2010 de Alpe d’Huez zes keer te gaan beklimmen. Voor iemand met zo weinig fietservaring eigenlijk gekkenwerk. Maar niets kon je weerhouden.

In de sportschool ging je op zoek naar teammaatjes en vond die al snel, waarna

spoedig het team compleet was en besloten jullie onder de naam “De Viergang” de uitdaging aan te gaan, om geld in te zamelen voor het KWF. De verplichting om met zijn achten € 30.000 sponsorgeld bijeen te brengen namen jullie op de koop toe. Inmiddels zitten jullie bijna aan de € 77.777,77 en daarvan komt een groot deel voor jouw rekening, niet in de laatste plaats geholpen door de “negende man” van jullie team, je soigneur, mecanicien en mentale steun Ton Cabaret.

En toen werd Theo ziek (ziekte van Kahler = beenmergkanker) en je aarzelde geen moment om in het vliegtuig te stappen en naar ons in het ziekenhuis in Toulouse te komen. Geweldig een schouder om even uit te huilen en daarna weer verder te gaan en Theo te steunen in zijn strijd tegen die rotziekte.

Terug in Nederland stortte je je helemaal op je voorbereiding voor de grote dag. Niet alleen trainen en nog eens trainen maar ook geld inzamelen voor het goede doel. Maar de ellende was nog niet compleet. Op 19 januari kreeg je te horen dat je allessie Crady ook kanker had en je wereld stortte volledig in. Daarna kwam de onzekerheid van wel/niet kanker maar uiteindelijk na vele onderzoeken is het duidelijk: op niet al te lange termijn zul je haar moeten laten inslapen. Gelukkig was ze er nog bij toen je op de 3e juni aan je grote opgave begon.

Eerst had je nog een teleurstelling te verwerken. De laatste week werd al duidelijk dat Theo, ondanks dat hij het heel graag wilde, niet op het moment suprême je boven op de berg kon opwachten maar tot overmaat van ramp kreeg ik eind juni een acute aanval van Menière en was een week lang aan het bed gekluisterd. In gedachten was ik iedere meter bij je maar in werkelijkheid kon ik je niet opvangen toen je de eerste rit, die je speciaal voor Theo hebt gereden, niet in mijn armen kon sluiten en zeggen hoe ik je bewonder en hoeveel ik van je hou.

Om al je leuke, droevige, humoristische en niet te vergeten inspirerende blogs niet verloren te laten gaan heb ik je werk laten bundelen zodat je die later deze nog eens op een rustig moment terug kunt lezen.

Met dank aan Theo die alles heeft gescreend, zelfs een paar woorden van jou heeft verwijderd (!), krijg je deze samenvatting van je eigen werk ter gelegenheid van je 45e verjaardag van je moeder die ontzettend trots op je is en zielsveel van je houdt.

PAMS, Le Bousquet d’Orb, juli 2010