Shard, een wereld verdronken maar bezaaid met eilanden, staat op gespannen voet met een oorlog die ouder is dan de herinnering. Een, Lagoon, voelt zich opmerkelijk in vrede. Met de oorlog ver van hun kusten, zijn ze vrij om zich te concentreren op een grotere zorg... de heks.

Verbannen naar Gabriel's Tear, een nabijgelegen rots die uit de zee steekt, was de heks machteloos in al haar telepathische woede. Hoewel ze allemaal overspoeld waren met angst, waren ze veilig om te dwalen als ze buiten het bereik van haar alziende oog waren. Er werden bedtijdverhalen verteld om de kinderen in bedwang te houden, zodat ze 's nachts niet zouden worden weggerukt en verslonden. Niemand durfde haar naam uit te spreken.

Ciroc, een jongen, zou al snel verstrikt raken in haar toekomst. ...en die van de raad, die alles in een ijzeren greep hield. Zelfs Moeder Zee kon de uitkomst niet voorspellen. Wee deze blauwe planeet. Wee deze blauwe knikker die Shard heet.