Roze met blauw lint

Wat doe je als je vierjarige dochter ineens vraagt: Maar mama....., ik ben toch eigenlijk een jongen? In 'Roze met blauw lint' vertelt Astrid IJsselstein (woonachtig in Ridderkerk) openhartig over haar worstelingen, twijfels en verdriet als moeder. We volgen haar vanaf het moment dat ze haar man ontmoet, vervolgens drie prachtige meiden krijgt en vecht voor het geluk van haar kinderen. Van elke tegenslag wordt ze sterker en groeit ze tot de sterke vrouw die ze nu is. Als haar dochter Britt haar op vierjarige leeftijd in volle overtuiging meedeelt dat ze geen meisje maar een jongen is, gaat Astrid op zoek naar hulp. Anderhalf jaar lang zit ze samen met haar dochter Britt en haar gezin in onderzoeken, waarbij uiteindelijk de conclusie wordt getrokken dat Britt een Gender Identiteit Stoornis heeft. Het boek is volledig autobiografisch en is geschreven vanuit haar eigen beleving en gevoel. Ze legt haar diepste gevoelens bloot. Zelfs mensen die haar denken goed te kennen, zullen haar nu pas leren kennen. Ze probeert vaak alles zelf op te lossen en laat niet altijd zien dat ook zij zware periodes kent. Altijd blijven lachen en doorgaan is haar motto. De dingen in het leven accepteren zoals ze zijn, kan voor velen een moeilijke opgave zijn. Door haarzelf niet op de eerste plaats te zetten en te gaan voor het geluk van haar kind, heeft ze geleerd dat dit haar ook gelukkig maakt. “Onvoorwaardelijke liefde voor je kind, een kind dat toch afwijkt van wat de meerderheid van de maatschappij je oplegt is een heftig, maar mooi proces. Het stralende gezichtje, het onvoorstelbare vertrouwen, en de enorme liefde die je terugkrijgt zijn onbetaalbaar.” Astrid heeft geprobeerd dát te doen wat goed voelt: “De dikke kus en de stralende oogjes, bevestigen dat je op de goede weg bent.” Het gezin heeft nog een lange weg te gaan; het boek is slechts het prille begin van de dingen die nog gaan komen. De diagnose heeft Astrid voorlopig rust gegeven en de bevestiging dat ze niet gek zijn en er toch wel sprake is van genderdysforie en geen andere psychologisch ongemak. Astrid probeert met dit boek andere ouders van genderkinderen te steunen, maar wil eigenlijk tegen alle ouders zeggen dat het belangrijk is dat je je kind, hoe jong het ook is, in zijn of haar gevoel accepteert.