Amerika is een groot land, een land ook van groote dingen: groote
steden, groote wildernissen, groote spoorwegen, groote mannen, groote
rivieren, groote ondernemingen, groote plannen, groote vereenigingen,
in dat groote land clubs genaamd.

Onder die clubs behoort de Gun-club niet het laatst vermeld te
worden. Zij ontstond tijdens den oorlog tusschen de Noordelijken
en Zuidelijken. Dat was een tijd van uitvindingen in het vak van
menschen dooden--ook in het groot. 't Was in dien tijd dat een
zesendertigponder op driehonderd voet afstands dwars door zesendertig
paarden en achtendertig man heen vloog, dat allen bleven liggen,
man dood, paard dood. Maar dit was slechts kinderspel bij het stuk
Rodman, dat nagenoeg drie uren gaans ver droeg en met een balletje
van vijfhonderd kilo honderdvijftig paarden en driehonderd man kon
neêrschieten. Ik zeg: kon; want de proef werd niet genomen, omdat,
al spraken de paarden er niet tegen, de manschappen er niet voor te
vinden waren. Maar 't geen volgt gebeurde in een der gevechten tegen
de Zuidelijken: een Rodman zond in één schot twee honderd vijftien
dier Zuidelijken naar de andere wereld.

Indien het waar is, dat talrijke schermutselingen en gedurige
gevechten de oorlogen vernielender maken, is het een waarachtige
daad van menschlievendheid, middelen uit te denken om in het groot de
gelederen te dunnen, want dan is de krijg zooveel te eer aan het einde
van zijn renbaan. En uit dit oogpunt was het een edel denkbeeld van een
oprichter der Gun-club, een vereeniging te stichten tot uitbreiding
en volmaking der kunst om de vernielendst mogelijke kogels of andere
dergelijke voorwerpen op den grootstmogelijken afstand weg te schieten.

De zaak vond bijval, en wel op echte Amerikaansche wijze. Als namelijk
een burger der Vereenigde Staten een denkbeeld in de hersenen voelt
opkomen, zoekt hij een medeburger die er mee instemt. Er zijn dus
aanstonds een voorzitter en een secretaris. Komt er een derde bij, dan
is ook de tweede voorzitter, zegge de vice-president, gevonden. Een
vergadering wordt belegd, tal van leden sluiten zich aan, gewone,
buitengewone, werkende, correspondeerende.... de club is in 't leven.

Aldus ook de Gun-club. Drie maanden na haar oprichting telde zij 1833
werkende en 30 565 correspondeerende leden.

Tot het lidmaatschap werd vereischt, dat men een nieuwe soort van
werpgeschut uitgedacht of minstens een bestaande soort verbeterd had;
zoo geen kanon, dan toch een vuurwapen. De leden die aan revolvers
knutselden, waren echter, schoon aan de letter van het reglement
voldoende, niet machtig in tel.

»Wie eigenlijk een groot man onder ons wil zijn," zoo sprak eens een
der kundigste leden van de club, »moet eenvoudig worden berekend naar
den regel, dat zijn verdiensten evenredig zijn aan het kaliber van zijn
stuk, en aan het vierkant van de afstanden op welke het schiet." De
man dacht aan de wet van Newton betreffende de algemeene zwaarte.

Toen op een goeden dag de vrede tusschen Noord en Zuid geteekend
was door personen die den oorlog overleefd hadden, taanden wel
de practische inzichten der Gun-club, maar onverflauwd bleef
de liefhebberij in plannen en berekeningen over werpgeschut en
projectielen.

»'t Is toch beroerd," zei op zekeren avond de dappere Tom Hunter,
terwijl zijn uitgestoken houten beenen bijna vlam vatten in het
kolenvuur, »niets te doen, niets te hopen! Waar is de tijd, toen het
kanongebulder voor morgenwekker diende?"

»Voorbij is die schoone tijd!" was de uitroep van den vroolijken
Bilsby, die met zijn armen zou gezwaaid hebben, als hij ze nog gehad
had. »Dat was me een tijdje! Men verzon een nieuw mortier, en zoodra
was het niet gegoten of 't was terstond ook afgeschoten. Maar nu? Wat
schieten zij weg? Bommen?--Ja wel--katoenballen?

»Gelijk heb je!" riep kolonel Blomsberry uit. »Toen was het leven,
nu is het dood zijn, hier te Baltimore,"--want daar was de Gun-club
gevestigd.

»En dan geen vooruitzicht," voegde de stoutmoedige Maston er bij,
terwijl hij met zijn ijzeren haakje aan zijn getah-pertja schedel
krabde. »Geen wolkje aan den hemel! En toch heb ik, ik die tot u
spreekt, juist dezen morgen een plan uitgedacht--nu! asjeblieft, een
plan van een mortier, dat de tegenwoordige oorlogsregelen wegblaast."

»Waarachtig?" vroeg Tom Hunter, onwillekeurig denkende aan de laatste
uitvinding van Maston.

»Waarachtig!" antwoordde deze. »Maar wat geeft het? Men kan er toch
niets meê uitvoeren, nu het menschdom van niets anders iets meer te
duchten heeft, dan van een schrikbarende overbevolking."

»Maar in Europa dan?" sprak kolonel Blomsberry, »daar vechten ze nog
al eens voor de nationaliteit?"

»Waar denk je aan?" schreeuwde Bilsby uit; »uitvindingen doen voor
vreemdelingen?"

»Beter nog dan geheel niets," was het antwoord.

»Zeker," voegde Maston er bij, »maar dat is zelfs niet om er aan
te denken."

»Kom, kom," liet Tom Hunter zich hooren, terwijl hij met zijn knipmes
in de leuning van zijn armstoel zat te snipperen. »De zaak leidt er
toe, en ons rest niets dan tabak te planten of walvischtraan te koken."

»Wat zeg je daar?" riep Maston uit. »Omdat nu niet meer tegen
de Zuidelijken te vechten valt, zouden wij tot ledigheid gedoemd
zijn? Men heeft toch waarlijk niet zoo ver naar een reden van oorlog
te zoeken. Hebben onze Vereenigde Staten niet aan Engeland toebehoord?"

»Zeker," zei Tom Hunter, met zijn kruk op den grond stampende.

»Welnu," liet Maston zich hooren, »waarom zou Engeland niet op zijn
beurt eens het eigendom worden van onze Vereenigde Staten!"

»Dat ware niet meer dan rechtvaardig," merkte kolonel Blomsberry aan.

»Stel het dan maar aan den President der Vereenigde Staten voor!" riep
Maston uit, »en ge zult zien hoe hij u ontvangen zal."

»Zeker slecht," mompelde Bilsby tusschen de vier tanden die hij nog
uit den oorlog had overgehouden.

»Dan behoeft hij bij de eerstvolgende verkiezing op mijn stem niet
te rekenen!" schreeuwde Maston.

»Noch op de mijne," voegden de overigen er bij.

»Hoe het zij," sprak Maston weder, »als men mij geen gelegenheid geeft
om mijn nieuw mortier op waardige wijze te beproeven, neem ik mijn
ontslag als lid der Gun-Club en ga mij levend begraven in de Arkansas."

»Dan volgen wij u!" riepen allen tegelijk uit.

Den anderen morgen ontvingen de leden het volgend briefje:

Baltimore, 3 October.

De voorzitter der Gun-Club heeft de eer u kennis te geven,
dat in de vergadering van 5 dezer een mededeeling van hoog
belang zal gedaan worden. Hij noodigt de leden dus dringend
uit, die bijeenkomst met hunne tegenwoordigheid te willen
vereeren.

De voorzitter voornoemd,
Impey Barbicane.